ព្រះបាទជ័យវរ្ម័ន ទី៧

ព្រះបាទជ័យវរ្ម័ន ទី៧

ព្រះបាទជ័យវរ្ម័ន ទី៧ ជាព្រះមហាក្សត្រដ៏កំពូលនៃប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ ដែលមានគុណបំណាច់យ៉ាងធំធេងចំពោះប្រទេសជាតិ ក្នុងការរំដោះទឹកដីពីបរទេស ការពង្រីកទឹកដីខ្មែរជាអតិបរិមា
ទៅទិសខាងជើង និងខាងលិច និងការនាំមកនូវភាពរុងរឿងបំផុតសម្រាប់ប្រទេសជាតិ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ ។ លើសពីព្រះមហាក្សត្រដទៃទៀត ព្រះអង្គ បានបញ្ចូលទឹ្រស្តីខាងពុទ្ធសាសនាទៅក្នុងទស្សនៈរបស់ខ្មែរអំពីរាជាធិបតេយ្យ (របបរាជាធិបតេយ្យតាមបែបពុទ្ធសាសនា) ។

នៅក្នុងព្រះរាជតម្រិះរបស់ព្រះអង្គដែលថា“ការឈឺចាប់របស់ប្រជារាស្រ្ត គឺជាការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គផ្ទាល់” ព្រះអង្គបានកសាងមន្ទីរពេទ្យចំនួន ១០២ និងសាលាសំណាក់ចំនួន ១២១ កន្លែង នៅទូទាំងប្រទេស ។ ក្នុងវិស័យសំណង់ គេអាចចាត់ទុកព្រះអង្គជាអ្នកកសាងសមិទ្ធិច្រើនជាងគេបំផុត ។ ស្នាព្រះហស្តចម្បងរបស់ព្រះអង្គ គឺក្រុង អង្គរទី៣ (អង្គរធំ) ដែលមានប្រាសាទ បាយ័ន នៅចំកណ្តាល ហើយនៅជុំវិញក្រុងមានប្រាសាទជាច្រើន ។

(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្តកម្ពុជា និងវរជនខ្មែរ និពន្ធដោយលោក សាគូ សាម៉ុត សៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ និពន្ធដោយលោក ដេវិឌ ឆាណ្ឌល័រ និងសៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ និពន្ធដោយ ត្រឹង ងា)